Łyżwiarstwo figurowe to sport niezwykle widowiskowy. Skoki na lodzie, piruety czy ciekawe sekwencje kroków, jakie wykonują na tafli zawodowi łyżwiarze w czasie zawodów, budzą wśród widzów mnóstwo emocji. W skład tej dyscypliny sportu wchodzi kilka konkurencji. Do najbardziej znanych i lubianych zaliczają się występy solistek, solistów, par tanecznych i par sportowych. Rozmawiając o łyżwiarstwie figurowym, niekiedy zapomina się o łyżwiarstwie synchronicznym. Być może dlatego, że jest to jedna z najmłodszych konkurencji w tej dyscyplinie. Stąd też najmniej znana i nie rozgrywana do tej pory, obok pozostałych, na zawodach takiej choćby rangi jak zimowe igrzyska olimpijskie. Na czym polega łyżwiarstwo synchroniczne i czy ma szanse pozyskać tak wielkie grono kibiców, jak pozostałe konkurencje?
Nie sposób pomylić łyżwiarstwa synchronicznego z innymi odmianami jazdy figurowej na lodzie. Na lodowisku występuje tu drużyna, którą tworzy od dwunastu do szesnastu osób. Wyróżnia się aż cztery kategorie wiekowe, w jakich mogą startować zawodnicy: juvenile (do 12 lat) i novice (do 15 lat) oraz junior (do 18 lat) i senior. Początki tej konkurencji wiążą się z zespołem łyżwiarstwa precyzyjnego Hockettes, utworzonym na terenie Stanów Zjednoczonych w połowie ubiegłego stulecia. Były to cheerleaderki, wyjeżdżające na lodowisko w czasie przerwy w rozgrywkach hokejowych. Z biegiem czasu taki sposób uprawiania łyżwiarstwa figurowego zyskiwał coraz większe grono zwolenników na terenie USA, a wkrótce popularność formacji synchronicznych zaczęła rozszerzać. Przez Kanadę i Europę zawędrowała aż do Japonii i Australii. Z czasem dotarła też do Polski. Współcześnie łyżwiarstwo synchroniczne cieszy się w naszym kraju rosnącym zainteresowaniem, zarówno ze strony osób chcących doskonalić jazdę na łyżwach, jak i kibiców. Ośrodki szkoleniowe znajdują się między innymi w Toruniu, Elblągu, Gdańsku i Opolu. Drużyny krajowe rywalizują na zawodach ogólnopolskich, rozgrywanych każdego sezonu. Najlepsze mają szanse na występy w Mistrzostwach Świata, a także w innych zawodach międzynarodowych. Być może już wkrótce łyżwiarstwo synchroniczne dołączy do konkurencji rozgrywanych na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich. Duże nadzieję na to daje zawodnikom fakt, że w 2014 roku na Olimpiadzie w Soczi była to dyscyplina pokazowa.
W porównaniu do pozostałych konkurencji łyżwiarstwa figurowego, w łyżwiarstwie synchronicznym obserwujemy mniejszą ilość skoków, a także takich figur jak spirale i piruety. Seniorzy występują na zawodach w dwóch programach, krótkim i dowolnym. Do wybranej muzyki prezentują opracowany wcześniej układ choreograficzny. Składają się na niego różne sekwencje kroków i ruchów. W efekcie widzimy rozmaite pozy, jak na przykład młynek, blok, intersekcję czy linię.
Aby bezbłędnie wykonać te figury na tafli, potrzeba na pewno wielkich umiejętności łyżwiarskich i wielu godzin treningu. W łyżwiarstwie synchronicznym ważny jest jeszcze jeden element- zgranie całej drużyny. Największa trudność tkwi właśnie w tym, by każda z 16 osób na lodowisku wykonała w równym tempie poszczególne elementy prezentowanego układu.
